Het verhaal van Annelies

En dat was het dan. Op 11 maart genoten wij met de Tiffany Circle nog van een prachtige rondleiding over ‘Filantropie door de Eeuwen Heen’ in het Rijksmuseum. De volgende dag werd bekendgemaakt dat het museum, en de rest van het land, tot nader order op slot zou gaan. Geen inspirerende bijeenkomsten meer, geen mogelijkheid om elkaar te zien, en nog ingrijpender, een harde stop op ons Heldin programma.  We maakten ons zorgen om de toch al kwetsbare vrouwen in het programma – in welke benarde situaties zullen zij zich bevinden tijdens de lock-down?  Hoe kunnen we ze steunen?

Onze projectleider Annelies had van de ene op de andere dag geen groepen meer om te coördineren, geen afspraken in buurthuizen, geen overleg met de gemeente. Alles stond stil. Maar Annelies zelf niet. Zij vroeg of zij zich tijdelijk op een andere manier mocht inzetten voor onze doelgroep. Dit is haar verhaal:

“In Amsterdam is eind maart een werkgroep gestart die zich bezig houdt met voedselvoorziening voor de meest kwetsbare mensen. Ik coördineer de werkgroep.

De term kwetsbare mensen krijgt vaak pas handen en voeten als er verhalen bij komen. Zelf had ik eerlijk gezegd ook geen helder beeld. In de afgelopen maanden heb ik veel mensen ontmoet die in de problemen zijn geraakt, waaronder vrouwen die hun eigen land zijn ontvlucht om allerlei redenen. Ze hebben hard gewerkt als schoonmaakster, oppas of anders. Vaak bij particulieren  of in hotels en kantoren. Vrouwen die nooit door rood licht lopen, nooit te hard rijden uit angst om zichtbaar te worden. Hun kinderen gaan hier naar school en ze werken hard. 

Zij waren de eersten die hun baan kwijt raakten en zijn de laatsten die weer aan de gang kunnen. Omdat ze vaak van particulieren huren, hing uithuiszetting hen vanaf het begin boven het hoofd. Ze hebben hun spaargeld gebruikt om de huur te betalen. Aan het begin viel het allemaal nog wel mee, maar inmiddels is de situatie onhoudbaar. Vrouwen leven met hun kinderen op straat of mogen in de bergingen van mensen wonen of overnachten in kerken. Jullie kunnen je voorstellen in wat voor omstandigheden deze gezinnen wonen. Ik hoor verhalen van vrouwen met baby’s die hun kind niet meer kunnen voeden, omdat door de stress de borstvoeding opdroogt. Gisteren kreeg ik een melding van iemand waarmee ik samenwerk dat de vrouwen hun kinderen nu thuis houden van school, omdat ze zich schamen. Ze kunnen hun kleren niet meer wassen of de kinderen zijn uit hun kleren gegroeid en ze hebben geen geld voor nieuwe kleding.”

Ongelofelijk hoe zulke schrijnende situaties kunnen bestaan in ons welvarende Nederland. De stress die dit met zich mee brengt en het effect daarvan op de vrouwen en hun kinderen laat zich raden. Het sterkt ons in onze overtuiging hoe belangrijk een project als Heldin is. Gelukkig kunnen we binnenkort het programma weer opstarten, in aangepaste vorm. Verschillende nieuwe steden staan in de startblokken. De trainsters staan te trappelen. We kunnen niet wachten.

Dorien en Caroline